Scena I

Poranek na leśnej łące - Skierka i Chochlik.

SKIERKA

Jak po burzy ranek świeży!

Byłem u matki bociana

I nakarmiłem.

CHOCHLIK

Ja na zamku wieży

Ucztowałem u sowy. Gdzie pani Goplana?

SKIERKA

Znów polecę po rozłogach,

Polecę łąką i borem;

Kwiatki postawię na nogach,

Rozczeszę żyto na grzędzie,

Zatrzymam się nad jeziorem,

Zawołam: labu, labusie!

I dwa Goplany łabędzie

Po wód błękitnym obrusie

Przypłyną do mnie z ajeru;

Garsteczką złotego żeru

Śnieżne ptaszęta przysypię;

I znów lecę pod leszczynę,

Gdzie łania Goplany szczypie

Błyszczącą deszczem krzewinę;

I tęczę nad nią zawieszę,

I różę nad nią rozwinę;

I znowu dalej pospieszę

Na skrzydłach babki konika.

Przypływa tuman mgły rannej, oświecony tęczą; spod bramy kolorów wychodzi Goplana.

GOPLANA

Chodźcie mnie uścisnąć, aniołki,

Bo Goplana na wieki wam znika.

O! zapłakane fijołki!

Róże moje, bądźcie zdrowe.

SKIERKA

Co ty śpiewasz?...

GOPLANA

Niestety! Niestety!

Piosenkę pożegnania.

SKIERKA

Jeszcze oczerety

Nie gną się od jaskółek, jeszcze dnie wiosnowe.

GOPLANA

Polecę w okropną krainę,

Gdzie sosny i śniegi sine,

Gdzie słońce jak gasnący żar;

Gdzie księżyc jak twarz tych mar,

Co z grobu wychodzą na cmentarz.

Anioł kar ze mną popłynie

Krzycząc mi w duszy: “Pamiętasz

O róż i malin krainie”.

Bądźcie zdrowi! bądźcie zdrowi!

Poplątałam ludzkie czyny

Tak, że Bogu mścicielowi

Trzeba wziąć grom i upuścić

Na ludzkie dzieła i winy...

SKIERKA

My cię nie chcemy opuścić,

Goplano! Goplano! Goplano!

GOPLANA

Puszczajcie biedną wygnaną,

Kiedyś wam o mnie zaśpiewa

Piosenkę obca ptaszyna

Usiadłszy na gałązce płaczącego drzewa.

Bądźcie zdrowi! moja wina,

Że wygnana w północ lecę.

CHOCHLIK

Jeszcze ci w drodze poświecę,

Jak hajduk biegnąc z ognikiem.

GOPLANA

Dziś długim związane szykiem

Na północ lecą żurawie,

Uczepię się tego wianka,

I w powietrzu się przepławię,

Jak biedna dziewic równianka

W błękitne rzucona fale.

SKIERKA

O biada! o biada! o biada!

GOPLANA

Próżne żale! próżne żale!...

Pokazuje w głąb lasu.

Tam szarfa żurawi spada

Na łąki błyszczące rosą;

Gdy się żurawie podniosą,

Uchwycę się szarfy końca

I w błękit polecę blada,

Blada jak miesiąc od słońca,

Lekka jak liść, co opada.

Lecz nad mury gnezneńskiemi

Lecąc, zaśpiewam smutne pożegnanie ziemi.

Wychodzi - Skierka i Chochlik lecą za nią.

Scena II

Pod murami Gniezna wał.
Kirkor z dobytym mieczem, ze skrzydłami orlimi na barkach, wchodzi na czele wojska. - Chorągwie rozwinięte - trąby grają.

KIRKOR
do rycerzy

Człowiek, co się o berło Lachów upomina,

Nie chciał wystąpić w szranki, jak podła gadzina

Kryje się, a zebrawszy, co mówię! ten podły -

Obietnicami, złotem, zakupiwszy sobie

Mnogich stronników... rycerz z nieznanymi godły,

Walką chce tron owładać i na moim grobie

Stanąć jako na pierwszym szczeblu królowania.

Mnodzy rycerze nasi (niech nas Bóg ochrania

Od takiego szaleństwa i takiej ślepoty!),

Mnodzy nasi rycerze przeszli pod namioty

Jasnego oszukańca, lecz Bóg patrzy z nieba

W serca ludzkie; nam zdrajców przekupnych nie trzeba.

Skoro przybędzie Popiel, po którego w lasy

Posłałem trzech rycerzy, z orlimi hałasy

Rzucimy się na złoty obóz samozwańca.

do rycerzy stojących na murach

Wy zamykajcie bramy... Niech z każdego szańca

Na pole walki patrzą mnogie samostrzały.

Gdybym ja przegrał, zginął, to jeszcze te wały

Długo bronić się mogą... Niech wam siwe głowy

Przypomną chwile strachu, że mur południowy

Najsłabszy, że tam trzeba postawić mur ludzi.

Ale da Bóg, że miasto jutro się obudzi

Wolne od zgrai łotrów.

RYCERZE

Zwyciężysz, Kirkorze!

KIRKOR

Jeśli Bóg da... ach! kiedyż ja przyłbicę złożę!

Kiedyż wrócę do żony? kiedyż ujrzę koniec

Krwawym sprawom królestwa i rozbojom?

JEDEN Z RYCERZY

Goniec.

Wchodzi Goniec kurzawą okryty.

KIRKOR

We trzech wysłani w bory, nie przyprowadzacie

Pustelnika Popiela?

GONIEC

Okropność!

KIRKOR

Czy w chacie

Nie znaleźliście starca? mów... walka nas czeka.

GONIEC

W celi nie było starego człowieka;

Lecz na skrzypiącej gałęzi przed chatą

Trup jego wisiał na grubym powrozie.

Z białymi włosy i z podartą szatą

Wicher się bawił i trupa kołysał

Jak stara mamka.

KIRKOR

Trąbić po obozie

Hasło do walki! - Los jemu dopisał,

Do śmierci gonił nieszczęściem i zabił

Nieznaną ręką. - Serceś mi osłabił

Twoją powieścią, spraw się dobrze w boju -

Mówisz, że wisiał?

GONIEC

W pustelniczym stroju

Wisiał przed chatą. Na nieszczęsnym drzewie

Wrona krakała...

KIRKOR

Idźmy! niech w powiewie

Tańczą chorągwie... idźmy! ścisnąć szyki!

Nadzieja w męstwie. - Niech zaczną łuczniki!...

Wychodzi z wojskiem.

Scena III

Namiot Balladyny.
Kostryn i Balladyna w zbrojach - z hełmami zapuszczonymi wchodzą na scenę.

KOSTRYN

Zostań w namiocie, nie wychodź na pole,

Bo, jak przeczuwam, wkrótce kirkorczycy

Walkę rozpoczną. Obóz jego w dole,

A nasz na górze jak gniazdo orlicy.

BALLADYNA

Wiele dusz stanie za chwilę przed Bogiem.

KOSTRYN

Gdzie młócą żyto tam plewy z omłotku

Lecą pod niebo. Stój za gumna progiem

I nie rozplątuj znów na kołowrotku

Sczero-sumiennym - zaplątanych pasem

Dziwnej przeszłości.

Wchodzi Żołnierz.

ŻOŁNIERZ

Z okropnym hałasem

Idą do boju szyki Kirkorowe.

KOSTRYN

Królewiczątko moje, bądź mi zdrowe!

BALLADYNA

Czy zwyciężymy?

KOSTRYN

Siedź, pani, w namiocie.

Niechaj cię próżność nie prowadzi w złocie

Na oczy słońca i na łuków żądła.

Bogdajbyś cicho śpiewała i prządła

Szatę królewską lub śmierci koszulę;

To albo drugie pewnie ci się przyda...

Ha! ha! z proc lecą ołowiane kule,

Patrz jak kolczate... hej, giermku, gdzie dzida?

I tarcza moja.

Bierze tarczę i dzidę z rąk giermka i wychodzi.

BALLADYNA
sama

Jeżeli zwycięży,

Jak mu nagrodzę? w ziemi całej łonie

Nie znajdę kruszcu na zalanie gardła

Temu Niemcowi. Lecz jeżeli przegra?

Jeżeli przegra, to się wszystko skończy

Chwilą okropną, wszystko się rozwiąże

Jak straszna bajka jakiej czarownicy:

Przegrała, w piersi przebiła się nożem,

A nóż zatruty był jadem gadziny.

Gdzie ta kobieta? Obaczyłam w lesie

Babę, podobną do roztrzaskanego

Piorunem dębu... kazałam potworze

Z krukami śmierci gonić za obozem

I przynieść jadu czerpanego z węży.

Stara Kobieta w łachmanach wchodzi, podnosząc zasłonę namiotu.

Jesteś?

STARA

Przyniosłam rożek ludomoru.

BALLADYNA

Daj... i uciekaj do ciemnego boru,

Uciekaj, mówię, stara czarownico;

A spróbowawszy na kim tego jadu,

Zapłacę tobie... precz bo cię pochwycą

Rycerze moi i na rzece spławią.

Ucieka stara kobieta.

Okropna jędza... Włos by gniazdo gadu

Wisi w postronkach, a oczy się krwawią

Jak zęby wilcze obroczone w ścierwie.

Nóż ten zatruty piersi mi rozerwie,

Jeżeli w ręce męża wpadnę żywa,

I serce moje bijące ukąsi

Jak żądło osy. Już po jednej stronie

Jadem zmazany okropnie poczerniał,

I zarumienił się rdzą, pozieleniał;

A druga strona jeszcze nie dotknięta

Śliną wężową, czysta jak tasaki

Świeżo na krętym brusie pociągnione.

Wchodzi Żołnierz.

Co słychać?

ŻOŁNIERZ

Panie! wszystko zawichrzone

Na polu walki jak w burzliwej chmurze.

BALLADYNA

Czy przegrywamy?

ŻOŁNIERZ

Na szańcowej górze,

Gdzie rosną brzozy nad źródłem, widziałem

Grafa Kirkora; otoczony wałem

Zabitych ludzi, trzyma się i siecze

Jasną siekierą.

BALLADYNA

Z czymżeś ty, człowiecze,

Do mnie przysłany?

ŻOŁNIERZ

Donoszę ci, książę,

Że dwiestu ludzi przekupionych wczora

Przeszło na polu z szeregów Kirkora

Na stronę naszą. Jeśli się rozwiąże

Na lewym skrzydle łuczników gromada

Kupiona złotem, pole będzie nasze.

BALLADYNA

Jeszcze nie przeszli! opieszała zdrada

Gorsza niż wierność... Idź w bojową kaszę

Z łyżką żelazną, jeżeli w nią wpadnie

Głowa jakiego wodza, będziesz panem...

Rozumiesz? Można spoza góry snadnie

Podejść... zaskoczyć na plecy - czakanem

Ciąć w łeb stalowy. - Idź - bić - zabijać.

Wchodzi drugi Goniec.

GONIEC

Lewe się skrzydło zaczęło rozwijać

I pierzchać w Gnezno... wkrótce walki koniec.

Przy nas zwycięstwo...

BALLADYNA

Dobrej wieści goniec

Niech ma zapłatę...

daje pieniądze

Czy wódz wrogów wzięty?

GONIEC

Widziałem sztandar Kirkora zatknięty

Na małym wzgórku, gdzie rosną trzy brzozy;

A trupów szaniec urosł tak wysoko

Około niego, że my pełni zgrozy,

Ani wziąć wodza mogliśmy na oko,

Ani przestąpić umarłego wału.

BALLADYNA

Jeżeliś pełny męstwa i zapału,

Jeśli chcesz kiesy po wierzch pełnej srebra -

Idź na ten wzgórek, niech ci trupie żebra

Będą drabiną, postronkami włosy.

Idź i zabijaj...

Słychać okrzyki.

Co to są za głosy?

Kostryn wchodzi zbrojny i krwią pomazany.

A Kirkor?

KOSTRYN

Zginął...

BALLADYNA
chowając nóż zatruty po jednej stronie

Miałam nóż gotowy...

Winnam ci życie. Naczelników głowy...

Niech kat pościna - idź, wydaj rozkazy...

Kostryn wychodzi.

GŁOSY ZA NAMIOTEM

Niech żyje wódz nasz, Fon Kostryn!

BALLADYNA

Niech żyje

Wódz wasz, Fon Kostryn... powtarzam wyrazy

Jak głupia sroka... rzucę się na szyję

Niemca i węzłem pocałunków zduszę.

Kostryn wprowadza poselstwo ze stolicy - jeden z obywateli niesie na tacy złotej chleb i sól.

KOSTRYN

Oto poselstwo z poddanej stolicy.

BALLADYNA

Kazałeś wieszać?

KOSTRYN

Pierwsi buntownicy

Już zgromadzeni pod maćkową gruszę;

A ta się cieszy, że do siego roku

Dwa razy będzie nosiła owoce.

BALLADYNA
do poselstwa miejskiego

Czego wy chcecie?

Posłowie klękają.

POSEŁ MIEJSKI

Aniele z obłoku!

Do ciebie serca narodu sieroce

Wznoszą się wszystkie, ty bądź kraju panem.

Stolica całym zniżona kolanem

Czeka na ciebie z otwartymi bramy.

Witaj więc! witaj, miły hospodynie!

Serca i skarby, i wszystko, co mamy,

Pod nogi twoje strumieniem popłynie,

Boś już zasłużył na wdzięczność narodu

Skaraniem hersztów, którzy nas uwiedli.

Ci nas mękami, karą miecza, głodu,

W mieście trzymali; a nasze zaś serca

Ciebie szukały. Obyśmy dowiedli,

Że między nami żaden przeniewierca

Na gniew twój, wielki panie, nie zasłużył,

Obyś żył długo, obyś skarbów użył,

Obyś nieszczęsną przyciśnionych dolą

I tu przed tobą klęczących na prochu

Przyjął łaskawie. Chlebem cię i solą

Witamy, panie.

BALLADYNA
do Kostryna

Czy z tego motłochu

Żaden przeciwko mnie nie nosił broni?

KOSTRYN

Dwóch językami walczyło po mieście,

Lud namawiając do boju.

BALLADYNA

Gdzie oni?

KOSTRYN
wskazując

Pan burmistrz Kurier i Pismo.

BALLADYNA

Powieście

Obu rycerzy burmistrzów na dzwonie

Wieży zamkowej.

PIERWSZY Z POSŁÓW

Panie! w twoim łonie

Kamienne serce.

BALLADYNA

To wreszcie, to wreszcie

Na wasze prośby ułaskawiam obu.

Wybić im zęby i wyłamać szczęki,

Niech nie walczą.

PIERWSZY Z POSŁÓW

Więc nie ma sposobu

Ubłagać ciebie przez łzy ani jęki,

Żelazny panie nasz?

BALLADYNA

Jestem kobietą.

Widząc, że się cofają z przerażeniem

Cóż to? cofnęli się jak od zarazy,

I znów jak wiatrem kołysane żyto

Biją głowami?

PIERWSZY Z POSŁÓW

Na twoje rozkazy

Czekamy, pani planuj z ludu wolą.

BALLADYNA

Bez ludu woli... Dajcie mi chleb z solą.

Posłowie, ufam drożdżom tego ciasta.

Chodź tu, Kostrynie. Winnam ci tak wiele,

Że ci półowa zdobytego miasta,

Półowa kraju i chleba półowa

Słusznie należy...

Wyjmuje nóż zatruty po jednej stronie i rozcina na dwoje chleb.

Wszystkim się podzielę,

A serce weźmiesz całe.

KOSTRYN
klękając

O! królowa!

BALLADYNA
kosztując chleb, widzi, że Kostryn także je podaną sobie połowę

Czyń, co ja czynię. Nie lękam się jadu

W chlebie poddanych. Choćby miasto żyta

Użyli łusek żelaznego gadu,

Smaczną ci będzie żelazem zdobyta

Bułka... jedz, proszę... trzeba ludziom wierzyć.

A teraz każcie z triumfem uderzyć

W trąby zwycięskie. Idźmy, wojownicy,

Do otworzonej żelazem stolicy.

Wychodzi oparta na Kostrynie, za nią posłowie i lud.

Scena IV

Sala królewska w Gneźnie - tron w głębi - Kanclerz u stóp tronu.
Panowie państwa. Wawel dziejopis. - Paź. - Dwór. - Sędziowie.

KANCLERZ

Wszystko gotowe na przyjęcie pana.

Zasiądźcie teraz ławy po urzędzie:

Przy samym tronie wodzowie i sędzie,

Szafarze zboża, dolewacze dzbana,

Niech wszystkich razem nowy król powita.

Wchodzi Goniec.

GONIEC

Świetny urzędzie, wieść przynoszę ważną,

Nasz król, pan nowy - kobieta.

KANCLERZ

Kobieta!

WSZYSCY

Królem kobieta!

KANCLERZ

Niech będzie odważną,

Jak była Wanda... niech tak dobrą będzie,

Ale szczęśliwszą.

Goniec drugi wchodzi.

GONIEC

Prześwietny urzędzie!

Królowa weszła już do bram stolicy.

KANCLERZ

Każcie, niech wszystkie serca na dzwonicy

Biją dzień cały, tak jak serca ludu.

PIERWSZY Z PANÓW

Wieszczbiarz nie może wytłumaczyć cudu,

Co się ukazał dzisiaj narodowi.

Lud niespokojny.

KANCLERZ

Co za cud?

PIERWSZY Z PANÓW

Nad opis.

Jeżeli chcecie, to go wam opowie

I w księgi wpisze szlachetny dziejopis

Królów na Gneźnie.

KANCLERZ

Przemądry Wawelu,

Czy sam widziałeś?

WAWEL

Co widziało wielu,

Mogę poświadczyć jak świadek naoczny.

Dnia tego ranek był po stronach mroczny,

Lecz się wyjaśnił ku wschodowi słońca -

Więc jak widziałem prawie sam... od końca

Niebios, skąd błyszczy gwiazda Oryjona,

Wyleciał, lecąc sznur żurawi biały,

A na nim wisząc za śnieżne ramiona

Mglista niewiasta.

KANCLERZ

I wszystko widziały

Twe własne oczy, przemądry Wawelu?

WAWEL

Nie ja widziałem, lecz widziało wielu;

Mogę przyświadczyć na rzecz z mego czasu.

PAŹ

Ja sam widziałem z goplańskiego lasu

Za żurawiami lecącą dziewczynę.

Ta na ostatnią orszaku ptaszynę

Padając, białe zawiązała rączki

Za szyję ptaka; a głową do ziemi,

Sypała włosów rozwite obrączki

Jasne jak słońce, i tak na warkoczu,

Gdy promieniami rozlał się złotemi,

Leżała płynąc.

KANCLERZ

Trzeba dziecka oczu,

Aby na szmatach niebieskiego płótna

Obraz widziały.

Ściemnia się jak przed burzą.

JEDEN Z PANÓW

Co to? ciemność smutna

Na tron nam upadła i nam na oblicza:

Jak zaćmionego słońca tajemnicza

Zieloność - bladzi staniemy przed panią.

KILKU

Okropna ciemność.

Wchodzi Strażnik wieży.

STRAŻNIK

Nad blaszaną banią

Królewskich zamków, skąd w niebo wytryska

Igła złocona, okropne chmurzyska

Wokoło się czarnym owinęły wiankiem

I coraz grubsze już wiszą nad gankiem,

Gdzie ustawiona muzyka królewska.

A cała nieba równina niebieska,

Jakby się z jednej urągała chmury.

KANCLERZ

Bijcie w dzwony.

STRAŻNIK

Łono ma z purpury

Ognistej...

KANCLERZ

Deszczu potrzeba, niech pada.

STRAŻNIK

Na czarnym wozie jakaś jędza blada,

Stu żurawiami wywieziona z piekła,

Wężami stado wędrujące siekła

I kierowała nad zamek do chmury.

Siedzi w mgle teraz, ale jęk ponury

Piekielnych ptaków z mgły się wydobywa.

Słyszycie?

Słychać jęk z wieży.

KANCLERZ

Prawda, jakiś jęk nieznany!

PANOWIE
zrywając się z ław

Okropność!...

KANCLERZ

Niech się żaden z ław nie zrywa.

A ty, strażniku, musiałeś być pijany,

I sam stworzyłeś wieść o czarownicy.

STRAŻNIK

Ja sam widziałem i lud z okolicy,

I lud gnezneński...

OKRZYKI
za sceną

Niech żyje królowa!

Balladyna wchodzi w królewskim ubiorze, w koronie. Kostryn w zbroi. - Lud.

KANCLERZ

Pani! niech będzie poświęconą głowa,

Co nam przynosi koronę Popielów.

Witaj i panuj tak mądrze i szczodrze,

Ażebyś z Bogiem do najświętszych celów

Lud prowadziła. Przewiąż się na biodrze

Szatą czystości, czoło wznieś do nieba.

Daj łaskę winnym - daj łaknącym chleba.

A wszystkim niechaj rządzi sprawiedliwość.

BALLADYNA
z tronu

Cóż mam uczynić?

KANCLERZ

Praw naszych gorliwość

O dobro ludu stanowi od dawna,

Że król, nim siądzie do pierwszego stołu,

Nim da spoczynek strudzonemu czołu,

Które uciska w dzień korona sławna:

Wprzódy na ławie sądowniczej siada,

I rozwiązuje kryminalne sprawy.

BALLADYNA

Niech się tak stanie, jak wasze ustawy

Każą...

Kostryn chwieje się i pada.

JEDEN Z PANÓW

Co to jest? wódz blednie i pada?

BALLADYNA
przystępując do leżącego Kostryna

Co to się znaczy... słabo ci?

KOSTRYN

Umieram.

BALLADYNA

Panie mój! drogi!

KOSTRYN

Precz! jędzo trująca!

Zrzućcie ją z tronu - ja pierwszy otwieram

Grobowiec ciemny dla ludzi tysiąca,

Co będą żyli pod nią...

BALLADYNA

On w malignie...

Wynieść go! wynieść!... ciało jego stygnie...

Niech lekarz jaki uzdrowi go, za to

Połową kraju zapłacę.

LEKARZ

Już skonał.

Wynoszą ciało Kostryna, lekarz idzie za nim.

KANCLERZ

Pani, okropną zasmucona stratą,

Znoś ją cierpliwie. Bóg ciebie przekonał,

Na samym wstępie u złotego tronu,

Że przy tych szczeblach stoi widmo zgonu

I czeka na nas.

BALLADYNA
do siebie

Już przeszłość zamknięta

W grobach... Ja sama panią tajemnicy.

głośno

Każcie wojennym brańcom rozkuć pęta,

Zastawić stoły na rynkach stolicy

I dawać co dnia dla żebraków strawę.

KANCLERZ

Wdzięczność i sława tobie.

BALLADYNA

Ja o sławę

Nie dbam, a wyższa teraz nad sąd ludu,

Będę, czym dawno byłabym, zrodzona

Pod inną gwiazdą. Życie pełne trudu

Na dwie półowy przecięła korona.

Przeszłość odpadła jak od płytkiej stali,

Którą po stronie jednej ośliniła

Żmija - półowa jabłka leci zgniła

I czarna jadem. Wyście mnie nie znali

Taką, jak byłam - niech więc lud nie śledzi

Przeszłości mojej. Wiecie, com wyznała,

A resztę wyznam księdzu na spowiedzi.

Ha! jeszcze jedno - poszukajcie ciała

Grafa Kirkora między gęste trupy.

I na ten wzgórek, gdzie już tylko słupy

Brzóz odrąbanych mieczami się biela,

Zanieście mary z jedwabną pościelą,

Na tej pościeli przynieście śpiące

Zwłoki Kirkora... Niech ludu tysiące

Płacze przy marach tego, co z orężem

Poległ mym wrogiem... a był moim mężem -

Zaprawdę mówię, ja - po grafie wdowa.

Lecz niech nie roi bajek tłum gawiedzi;

Co miała wyznać, wyznała królowa,

A resztę powie księdzu na spowiedzi.

Teraz, kanclerzu, wywołaj przede mnie

Zbrodniów - na pierwszym siedzę trybunale.

Jeśli fałsz wydam, niechaj będzie ze mnie

Gniazdo robaków! niech się ogniem spalę!

Ani mię ujmie dobroć, ani trwoga,

Ani odwiodą ludzie, ani czarty.

Przysięgam sobie samej, w oczach Boga,

Być sprawiedliwą.

KANCLERZ

Woźni!

WOŹNI

Sąd otwarty.

KANCLERZ

Oto jest księga praw. - Oto Zbawiciel

Na suchym drewnie krzyża rozpostarty.

Ucałuj księgę i krzyż!

WOŹNY

Oskarżyciel.

Staje Lekarz zamkowy.

KANCLERZ

Ktoś jest?...

LEKARZ

Królewski lekarz.

KANCLERZ

O co sprawa?

LEKARZ

O jadotrucie.

KANCLERZ

Na kim?

LEKARZ

Na Kostrynie.

Twój wodz, o pani można i łaskawa,

Otruty skonał; wielki rycerz ginie

Od jadu, co zowie się ludomorem.

Na jego ciele żelaznym kolorem

Wyszło tysiące plam; skonał otruty.

KANCLERZ

Kogoż posądzasz?

LEKARZ

Niech sąd szuka winnych.

BALLADYNA

Zbrodniarz nieznany? odłożyć do innych

Sądów tę sprawę. Niech ma czas pokuty.

KANCLERZ

Zwyczajem kraju jest, mościa królowo,

Wydawać wyrok choćby nad nieznanym,

I zawieszony miecz trzymać nad głową

Tajnego zbrodnia, aż będzie schwytanym

I da nam gardło.

BALLADYNA

Są jednak zbrodniarze

Wyżsi nad wyrok, święci jak ołtarze,

Niedosięgnieni...

KANCLERZ

Takich Bóg ukarze.

Do ciebie ziemski wyrok dać należy

Szczero-sumienny.

BALLADYNA

Cóż wyrzekły prawa?

KANCLERZ

Jeżeli który z szlachty i z rycerzy

Trucizną gorzką na życie nastawa

Równego sobie i dopełni czynu,

To kara miecza. Jeśli zaś kto z gminu

Otrucie spełni...

BALLADYNA

Dosyć!...

KANCLERZ

Sądź, królowo.

Niechaj u ciebie mniej waży praw słowo,

Niż głos sumienia.

BALLADYNA

Skończmy! Otrawiciel

Winien jest śmierci.

KANCLERZ

Na zamkowym progu

Otrąbić wyrok. A jeżeli mściciel

Kat nie wypełni, zostawiamy Bogu!

Słychać trąby.

Niech teraz stanie drugi oskarżyciel.

Wchodzi Filon z nożem i z dzbankiem malin, ubrany w kwiaty.

Ktoś jest?

FILON

Cień tego, czym byłem! O! smutki!

Wyście mi pamięć odjęły na wieki,

Dręcząc pamięcią. Jako nezabudki,

Trącane ciągle od płynącej rzeki,

Znajdują radość w ciągłym kołysaniu

Błękitnej fali: tak ja, bity falą

Płynących smutków, we łzach i w niespaniu

Ulgę znajduję.

KANCLERZ

Prawodawczą szalą

Nie można ważyć tego człeka mowy.

Tłumacz się jaśniej.

FILON

Oto malinowy

Dzbanek, a oto nóż. A te maliny

Były pod głową zabitej dziewczyny,

Nóż był w jej piersiach. Niechaj z tego dzbanka

Wypłynie nowy Eurotas płaczu,

Niech zaprowadzi smutnego kochanka

Falą przejrzystą do kochanki grobu,

A ja mu powiem: "Strumyku tułaczu,

Dzięki ci wieczne, w grobie dla nas obu

Będzie spoczynek i cichości morze.

Przebacz, Apollo! promienisty Boże!

Że łzy przyszedłem przed ludźmi wylewać

I smutek z nimi łamać jako chleby.

Przychodzę ludziom smutną pieśń wyśpiewać,

Przyszedłem jako Orfeusz w Ereby

Prosić Plutona, by mi wrócił żonę"

Słuchajcie! Ona żoną moją była,

Żoną mej duszy; dziś jedna mogiła

Zamyka białe ciało, zakrwawione

Tym nożem... patrzcie! Oto na tym dzbanku

Znalazłem martwą, o wiosny poranku,

Zabitą nożem.

KANCLERZ

W tej zawiłej skardze

Czuć zbrodni zapach...

BALLADYNA

Kanclerzu, ja gardze

Szalonych ludzi zaskarżeniem.

KANCLERZ

Pani!

Sąd winien śledzić do ostatka, ani

Pogardzać smutnym psa na kogo wyciem,

Więcże, pasterzu, rozstała się z życiem

Twoja małżonka? I znalazłeś ciało

Nożem przebite. Kiedy to się stało?

FILON

Trzy razy księżyc i gwiazdy pobladły

Przed Apollinem.

KANCLERZ

Mów, na kogo padły

Twe podejrzenia o zabójstwo krwawe?

FILON

Ach! Parki! Parki! Parki! niełaskawe

Przecięły srebrną nitkę jej żywota;

Może też z nieba jaka gwiazda złota

Pozazdrościła mej kochance blasku

W oczach, i oczom zawrzeć się kazała.

KANCLERZ

Gdzież ją znalazłeś?

FILON

W dumającym lasku,

Pod cieniem wierzby rozpłakanej, spała

Snem nieprzespanym.

KANCLERZ

Zawikłana sprawa.

Wydaj, królowo, wyrok na nieznanych,

Radź się sumienia.

BALLADYNA

A jak sądzą prawa?

KANCLERZ

Za śmierć chcą śmierci.

BALLADYNA

Z tych pozabijanych

Nie będziem mieli prochu ani ćwierci.

KANCLERZ

Wydaj sumienny sąd.

BALLADYNA

Winna jest śmierci.

KANCLERZ

Winna... Więc sądzisz, że zbrodniarz niewiasta?

BALLADYNA

Sądzę, jak sądzę...

KANCLERZ

Niech ludowi miasta

Otrąbią wyrok na zamkowym progu.

Katowi zemsta należy lub - Bogu.

trąby

Niech teraz stanie oskarżyciel trzeci.

Wchodzi ślepa Wdowa, matka Balladyny.

Ktoś ty jest?

WDOWA

Wdowa.

KANCLERZ

Na kogo?

WDOWA

Na dzieci

Skargę zanoszę... Mówią, że królowa

Piękna jak anioł, niechaj ona sądzi...

Miałam dwie córki, stara, biedna wdowa,

Żywiłam obie. - Jak to często błądzi

Człowiek na ziemi, czekając pociechy -

Młodsza uciekła spod matczynej strzechy,

Niedobre dziecko. Lecz druga... o Boże!

Królowo moja, ty jak anioł biała,

Sądźże ty sama! - Druga poszła w łoże

Wielkiego grafa; bogdajbym skonała,

Jeśli ja kłamię; graf ją wziął za żonę.

Królowo moja, bogdaj ci koronę

Bóg wiecznie trzymał na tej mądrej główce,

Osądź!... W tej drugiej córce jak w makówce

Było rozumu. Graf ją kochał bardzo,

Ale ja matka kochałam jak matka!

Aż tu w jej zamku już służalce gardzą

Biedną staruszką - cierpię do ostatka

Wzgardę służalców, grób był dla mnie blisko -

Aż tu mnie jednej nocy te córczysko

W obliczu ludzi zaprzało się głośno...

A! córko, mówię, bądźże ty litośną

Dla starej matki, co już bliska truny.

Była noc straszna i deszcz, i pioruny,

Pioruny i deszcz, i ciemno, i burza.

Córka kazała wypędzić z podwórza

Mnie, starą matkę, na wichry i deszcze,

W noc i w pioruny, i w burzę, i jeszcze

Głodną kazała. Niech jej Pan Bóg Stwórca

Przebaczy! - Głodną wypędzić z podwórca,

Do lasu... Wiatr mię poniósł za łachmany,

Piorun wypalił oczy. O! różany

Mój królu! złoty mój panie! litości!

KANCLERZ

Pani, ty milczysz? Takiej nieprawości

Mszczą się okropnie nasze mądre prawa.

BALLADYNA

Przecież nie śmiercią?

KANCLERZ

Lechitów ustawa

Śmierć przepisuje na niewdzięczne dzieci.

Niechaj cię księga naszych praw oświeci,

Czytaj... i czytaj we własnym sumnieniu.

A ty, staruszko, nazwij po imieniu

Wyrodną córkę, a kat ją ukarze,

Chociażby z pierwszym grafem państwa w parze

Los ją powiązał... Powiedz grafa miano

I córki imię, a prawa dostaną

Przez mury zamku jej serca i głowy.

WDOWA

Co? śmierć na córkę?... Panie, bądź mi zdrowy.

Żegnaj, królowo, ja wracam do boru,

Będę żyć rosą...

KANCLERZ

Podług ustaw toru,

Kto zaniósł skargę, odstąpić nie może.

Wyznaj...

WDOWA

Nie! nie! nie!

KANCLERZ

Wziąć na tortur łoże,

I wszystkie stawy jej w żelazne kleszcze,

Cóż? Wyznaj, stara...

WDOWA

Nie, panie.

KANCLERZ

Raz jeszcze

Pytam się ciebie o imię złej córy.

WDOWA

Ona niewinna.

KANCLERZ

Wziąć ją na tortury.

WDOWA
wydzierając się straży

Królowo moja, zlituj się! ja stara!

Ja bym być mogła matką twoją... Boże!

Ty nic nie mówisz? Nic?... To jakaś mara

Straszna na tronie. Więc ja się położę

Na tych żelazach i skonam, a w niebie

Bóg wam odpuści.

KANCLERZ

Wygadasz w boleści.

WDOWA

Panie mój! jasny panie! i u ciebie

Żelazne serce.

Odchodzi ze strażą.

KANCLERZ

Praw się trzymam treści.

A za to niech mię wielki Bóg obwini,

Lub uniewinni. A ty, monarchini,

Wiedz, że mam serce pełne łez, goryczy

I przerażenia.

Słychać jęk.

Co to jest?

ŻOŁNIERZ

To krzyczy

Stara kobieta...

KANCLERZ

I nic nie wydała?

ŻOŁNIERZ

Nic...

KANCLERZ

Poczekajmy.

BALLADYNA

Z mego teraz ciała

Kat zrobił sercu torturę... rozciąga...

Wody!...

Podają pić.

ŻOŁNIERZ

Już zdjęta z żelaznego drąga.

BALLADYNA

Już!... Powiedziała co w bolach?

ŻOŁNIERZ

Umarła.

BALLADYNA

Umarła, mówisz?

ŻOŁNIERZ

Jak ją kat położył

Na tortur kleszczach, to oczy zawarła;

A patrząc na nią, kto by się pobożył,

Że to kościany Chrystus był bez ducha.

Każda kosteczka wywiędła i sucha

Przez rozciągniętą skórę wyglądała

Prosząc o litość...

KANCLERZ

I nic nie wydała?

ŻOŁNIERZ

Umarła cicho... A na suchej twarzy

Dwa wykopała dołki śmierć kościana,

I w obu dołkach stoją łzy.

BALLADYNA

Od rana

Siedzę na sądach, a żaden z nędzarzy

Tak nie pracuje długo i tak znojnie.

Już noc, panowie.

KANCLERZ

Nie... to czarna chmura

Wisi nad zamkiem. Poradź się spokojnie

Twego sumnienia, czego wartą córa,

Dla której matka taką śmiercią kona?

BALLADYNA

Wy ją osądźcie.

KANCLERZ

Niech twoja korona

Przybierze blasku sądem sprawiedliwym.

Ona zaprawdę winna ogniem żywym

Być obrócona na węgiel piekielny.

Osądź ją...

WSZYSCY

Osądź!

KANCLERZ

Jak Bóg nieśmiertelny,

Winna jest sądu.

WSZYSCY

Pociąć ją na ćwierci.

KANCLERZ

Radź się sumnienia i sądź.

BALLADYNA
po długim milczeniu

Winna śmierci!

Piorun spada i zabija królowę - wszyscy przerażeni.

KANCLERZ

Król-kobieta piorunem boskim zastrzelony;

Zamiast w koronacyjne bić w pogrzebu dzwony!

Koniec aktu piątego